|
Χαμήλωσαν του δρόμου τα φώτα
Μ αγκάλιασαν ξανά οι σκιές
Τα χείλη μου παγώνει για μία στιγμή
Γλυκό φιλί με γεύση απ’το χθες
Το δικό μου μυαλό,
ένα πουλί που πετάει βιαστικά
και βουτάει στο κενό
μακριά από τη δική σου φωτιά.
Μέσα στο πλήθος κι εγώ θα χαθώ
Το πρόσωπό σου να δω λαχταρώ
Την αγκαλιά που με κάνει να ζω
Εγώ θα διεκδικώ.
Ασπρόμαυρα και άδεια σοκάκια
Απρόσωπες και κρύες στιγμές
Σε θέλω εδώ να γίνουνε όλα σαν χθες
Που βγάζανε τραγούδια οι ματιές
Η δική μου καρδιά
μία σαΐτα που κόβει το γκρίζο με δύο φιλιά
μακριά από τη δική σου φωτιά
Μέσα στο πλήθος κι εγώ θα χαθώ
Το πρόσωπό σου να δω λαχταρώ
Την αγκαλιά που με κάνει να ζω
Εγώ θα διεκδικώ
Όσο ζω.
Κι αν έρθει η μέρα που πάλι θα ’ρθεις
Εγώ θα δω το αργά για νωρίς
Όπως μ αφήνεις εδώ θα με βρεις
Μια καρδιά συνεπής
|
Chamílosan tu drómu ta fóta
M agkáliasan ksaná i skiés
Ta chili mu pagóni gia mía stigmí
Glikó filí me gefsi ap’to chthes
To dikó mu mialó,
éna pulí pu petái viastiká
ke vutái sto kenó
makriá apó ti dikí su fotiá.
Mésa sto plíthos ki egó tha chathó
To prósopó su na do lachtaró
Tin agkaliá pu me káni na zo
Egó tha diekdikó.
Asprómavra ke ádia sokákia
Aprósopes ke kríes stigmés
Se thélo edó na ginune óla san chthes
Pu vgázane tragudia i matiés
I dikí mu kardiá
mía saΐta pu kóvi to gkrízo me dío filiá
makriá apó ti dikí su fotiá
Mésa sto plíthos ki egó tha chathó
To prósopó su na do lachtaró
Tin agkaliá pu me káni na zo
Egó tha diekdikó
Όso zo.
Ki an érthi i méra pu páli tha ’rthis
Egó tha do to argá gia norís
Όpos m afínis edó tha me vris
Mia kardiá sinepís
|
