Αγγίζω πρόσωπα που χάνονται τη νύχτα,
μιλώ σε σώματα που σβήνουν την αυγή
κι ενώ δεν νιώθω ούτε χαρά ούτε και πίκρα,
ζητώ και παίρνω μιαν ανάσα σαν κραυγή.
Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.
Κρατώ τα σχήματα και χάνω την ουσία,
μοιάζω με πλαστικό τοπίο τι να πω.
Κάποτε γίνομαι Θεός, πότε θυσία
κι όμως δεν έμαθα ακόμα ν’ αγαπώ.
Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.
Χωρίζω έτσι τη ζωή απ’ τη ζωή μου
κι έχω γι’ αντάλλαγμα μια όψη σιγουριάς,
μα κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου,
έναν κατάδικο στη θέση της καρδιάς.
|
Angizo prósopa pu chánonte ti níchta,
miló se sómata pu svínun tin avgí
ki enó den niótho ute chará ute ke píkra,
zitó ke perno mian anása san kravgí.
Ki ine metá pu perni o ánemos fotiá
ki ine metá pu perni o ánemos fotiá
ke san omíchli agkaliázi to fengári.
Krató ta schímata ke cháno tin usía,
miázo me plastikó topío ti na po.
Kápote ginome Theós, póte thisía
ki ómos den ématha akóma n’ agapó.
Ki ine metá pu perni o ánemos fotiá
ki ine metá pu perni o ánemos fotiá
ke san omíchli agkaliázi to fengári.
Chorízo étsi ti zoí ap’ ti zoí mu
ki écho gi’ antállagma mia ópsi siguriás,
ma káthe níchta sinantó mes sto kormí mu,
énan katádiko sti thési tis kardiás.
|