Δε μ’ αγαπάς, δε με θυμάσαι,
καταραμένη πάντα να `σαι
κι όλο να κλαις και να πονείς,
να πιεις φαρμάκια μαζεμένα,
να μη νοιαστεί ποτέ για σένα
κανείς, κανείς, κανείς, κανείς
και να πεθάνεις μια βραδιά συννεφιασμένη
απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους ξεχασμένη.
Οι φίλοι να σε κάνουν πέρα
και να μη δεις μια άσπρη μέρα,
όπως δεν είδα ούτε εγώ,
οι ώρες μαύρες να περνάνε
κι η κάθε μια μαρτύριο να `ναι,
αργό, αργό, αργό, αργό
και να πεθάνεις μια βραδιά συννεφιασμένη
απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους ξεχασμένη.
Τυραννικά, να ζήσεις, βράδια,
να στερηθείς στοργή και χάδια,
να στερηθείς και το φιλί,
την ευτυχία να ξεγράψεις
και να πονέσεις και να κλάψεις
πολύ, πολύ, πολύ, πολύ
και να πεθάνεις μια βραδιά συννεφιασμένη
απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους ξεχασμένη.
|
De m’ agapás, de me thimáse,
kataraméni pánta na `se
ki ólo na kles ke na ponis,
na piis farmákia mazeména,
na mi niasti poté gia séna
kanis, kanis, kanis, kanis
ke na pethánis mia vradiá sinnefiasméni
ap’ to Theó ki ap’ tus anthrópus ksechasméni.
I fíli na se kánun péra
ke na mi dis mia áspri méra,
ópos den ida ute egó,
i óres mavres na pernáne
ki i káthe mia martírio na `ne,
argó, argó, argó, argó
ke na pethánis mia vradiá sinnefiasméni
ap’ to Theó ki ap’ tus anthrópus ksechasméni.
Tiranniká, na zísis, vrádia,
na sterithis storgí ke chádia,
na sterithis ke to filí,
tin eftichía na ksegrápsis
ke na ponésis ke na klápsis
polí, polí, polí, polí
ke na pethánis mia vradiá sinnefiasméni
ap’ to Theó ki ap’ tus anthrópus ksechasméni.
|