|
Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Στο φως κουρνιάζεις και βουρκώνεις δίχως λόγο.
Και γυροφέρνεις τους εφιάλτες σου βουβή
με την καρδιά σου να χτυπάει απ’ το φόβο.
Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Κι αναστενάζεις καθώς λάμπει ο αποσπερίτης.
Ένας λυγμός είναι αγάπη μου η ζωή
κάποιου που κλαίει στα βουνά της Αφροδίτης.
Σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί.
Κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου,
κάτι απ’ τα βράδια που πεθαίναμε μαζί
και σκότωνα κορυδαλλούς
να μην ακούω τη φωνή μου.
Ήταν τα χρόνια μας πληγές
σε κουρασμένες φτέρνες.
Φωνές που αντήχησαν νεκρές
μέσα σε άδειες στέρνες,
δίχως να τους αποκριθεί
η ηχώ έστω μιας απάτης.
Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης.
Κάτι σαράβαλες καρδιές
στο τσίρκο της αγάπης…
|
Se ména érchese min ksérontas giatí.
Sto fos kurniázis ke vurkónis díchos lógo.
Ke giroférnis tus efiáltes su vuví
me tin kardiá su na chtipái ap’ to fóvo.
Se ména érchese min ksérontas giatí.
Ki anastenázis kathós lábi o aposperítis.
Έnas ligmós ine agápi mu i zoí
kápiu pu klei sta vuná tis Afrodítis.
Se ména érchese min ksérontas giatí.
Káti ap’ tin kólasi su aníki tis zoís mu,
káti ap’ ta vrádia pu pethename mazí
ke skótona koridallus
na min akuo ti foní mu.
Ήtan ta chrónia mas pligés
se kurasménes ftérnes.
Fonés pu antíchisan nekrés
mésa se ádies stérnes,
díchos na tus apokrithi
i ichó ésto mias apátis.
Káti sarávales kardiés
sto tsírko tis agápis.
Káti sarávales kardiés
sto tsírko tis agápis…
|
