|
Γίναν τα λόγια πέτρες που μου πετάς,
όποιον πάρει ο χάρος, παραμιλάς.
Τα κόκκινα σου δεν αντέχω να βλέπω μάτια.
Του χωρισμού μοιάζουν μονοπάτια.
Δεν είσαι εσύ.
Όχι. Δεν μπορεί να είσαι εσύ.
Δεν είσαι εσύ.
Κάτι σου χει κλέψει την ψυχή.
Στου φεγγαριού τη σκοτεινή πλευρά
έκρυβες τόσα μυστικά.
Κι αυτό που είσαι τώρα δεν αναγνωρίζω
δεν σε πιστεύω, σε ξορκίζω.
Δεν είσαι εσύ.
Όχι δεν μπορεί να είσαι εσύ.
Δεν είσαι εσύ.
Κάτι σου `χει κλέψει την ψυχή.
Τόσα χρόνια πόσα φύλαγες, πόσα μου κράταγες κρυφά
και τώρα θέλεις να πληρώσω το ταξίδι ακριβά.
Σαν καταιγίδα πάνω μου ξεσπάς,
για να πονέσω τώρα με χτυπάς.
Να με σπάσεις θες σε χίλια κομμάτια.
Με σκοτώνεις όταν λες δε μ’ αγαπάς.
Δεν είσαι εσύ.
Όχι δεν μπορεί να είσαι εσύ.
Δεν είσαι εσύ.
Κάτι σου `χει κλέψει την ψυχή.
|
Ginan ta lógia pétres pu mu petás,
ópion pári o cháros, paramilás.
Ta kókkina su den antécho na vlépo mátia.
Tu chorismu miázun monopátia.
Den ise esí.
Όchi. Den bori na ise esí.
Den ise esí.
Káti su chi klépsi tin psichí.
Stu fengariu ti skotiní plevrá
ékrives tósa mistiká.
Ki aftó pu ise tóra den anagnorízo
den se pistevo, se ksorkízo.
Den ise esí.
Όchi den bori na ise esí.
Den ise esí.
Káti su `chi klépsi tin psichí.
Tósa chrónia pósa fílages, pósa mu krátages krifá
ke tóra thélis na pliróso to taksídi akrivá.
San kategida páno mu ksespás,
gia na ponéso tóra me chtipás.
Na me spásis thes se chília kommátia.
Me skotónis ótan les de m’ agapás.
Den ise esí.
Όchi den bori na ise esí.
Den ise esí.
Káti su `chi klépsi tin psichí.
|
