Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά
Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που `ζησα ζωή!
|
Ki an ésvise san ískios t’ óniró mu,
ki an échasa gia pánta ti chará,
ki an sérnome st’ akátharta tu drómu,
puláki me spasména ta fterá
Ki an échi, prin aniksi, to luludi
ston kípo tis kardiás mu marathi,
to leftero pu eskéftika tragudi
ki an kséro pos poté de tha ipothi
Ki an éthapsa tin ídia ti zoí mu
vathiá mésa ston póno pu ponó
kathária pos tarázete i psichí mu
sa vlépo to megálo uranó,
I thálassa san érchete megáli,
ke ogrenontas tin ámmo to pri,
mu léi gia kápio gnórimo akrogiáli,
mu léi gia kápia pu `zisa zoí!
|