Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά∙
Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί∙
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ,
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό∙
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή.
|
Ki an ésvise san ískios t’ óniró mu,
ki an échasa gia pánta ti chará,
ki an sérnome st’ akátharta tu drómu,
puláki me spasména ta fterá∙
Ki an échi, prin aniksi, to luludi
ston kípo tis kardiás mu marathi,
to leftero pu eskéftika tragudi
ki an kséro pos poté de tha ipothi∙
Ki an éthapsa tin ídia ti zoí mu
vathiá mésa ston póno pu ponó,
kathária pos tarázete i psichí mu
san vlépo to megálo uranó∙
I thálassa san érchete megáli
ke ogrenontas tin ámmo to pri
mu léi gia kápio gnórimo akrogiáli,
mu léi gia kápia pu ’zisa zoí.
|