Κι αυτό το τρένο πέρασε και χάθηκε μακριά μου
κι εγώ στον έρημο σταθμό σε περιμένω με καημό
κι έχω παιδί μου συντροφιά τα μαύρα δάκρυά μου.
Πάνε κι έρχονται τα τρένα
μα δε φέρνουνε εσένα.
Κι αυτό το τρένο σφύριξε
βαριά κι απελπισμένα,
πού να ‘σαι γιε μου πώς περνάς
και πίσω δεν ξαναγυρνάς,
τάχα να ζεις ή χάθηκες
στα έρημα τα ξένα;
Πάνε κι έρχονται τα τρένα
μα δε φέρνουνε εσένα.
Κι αυτό το τρένο πέρασε
γεμάτο επιβάτες
και μου ‘πε μια πικρή φωνή
μην περιμένεις να φανεί
γιατί ο γιος σου χάθηκε
στης ξενιτιάς τις στράτες.
Πάνε κι έρχονται τα τρένα
μα δε φέρνουνε εσένα.
|
Ki aftó to tréno pérase ke cháthike makriá mu
ki egó ston érimo stathmó se periméno me kaimó
ki écho pedí mu sintrofiá ta mavra dákriá mu.
Páne ki érchonte ta tréna
ma de férnune eséna.
Ki aftó to tréno sfírikse
variá ki apelpisména,
pu na ‘se gie mu pós pernás
ke píso den ksanagirnás,
tácha na zis í cháthikes
sta érima ta kséna;
Páne ki érchonte ta tréna
ma de férnune eséna.
Ki aftó to tréno pérase
gemáto epivátes
ke mu ‘pe mia pikrí foní
min periménis na fani
giatí o gios su cháthike
stis ksenitiás tis strátes.
Páne ki érchonte ta tréna
ma de férnune eséna.
|