|
Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.
Κάποτε θα ’ρθει η στιγμή
που όλα θα πάρουν ένα νόημα βαθύ.
Θα σου θυμίζουν οι ουρανοί άγνωστες πτήσεις.
Κι η θάλασσα η παντοτινή
τρεμούλιασμα νωχελικό
στον πιο αθώο σου εαυτό.
Και οι σταθμοί παλιές, καλές αναχωρήσεις.
Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
στον κόρφο της γλυκά να ’ρθεις
να ξαποστάσεις,
να ιστορήσεις μια ζωή
βγάζοντας στεναγμό βαθύ
και στην ποδιά της να τινάξεις
σαν λείψανα αγίων μαρτυρικά
όλες σου τις θλίψεις.
Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.
|
Den ipárchi omorfiá
pará móno sto vlémma
pu ti fríki kitái
ki ómos antéchi.
Kápote tha ’rthi i stigmí
pu óla tha párun éna nóima vathí.
Tha su thimízun i urani ágnostes ptísis.
Ki i thálassa i pantotiní
tremuliasma nochelikó
ston pio athóo su eaftó.
Ke i stathmi paliés, kalés anachorísis.
Ki i agápi páli tha kali
ston kórfo tis gliká na ’rthis
na ksapostásis,
na istorísis mia zoí
vgázontas stenagmó vathí
ke stin podiá tis na tináksis
san lipsana agion martiriká
óles su tis thlípsis.
Den ipárchi omorfiá
pará móno sto vlémma
pu ti fríki kitái
ki ómos antéchi.
|
