|
Τι κι αν απόψε δεν ξαστέρωσε,
τι κι αν δεν βγήκε το φεγγάρι;
Φτάνει που η νύχτα μας ξημέρωσε
πάνω στο ίδιο μαξιλάρι.
Με βροχές, με χιόνια στη ζωή βρεθήκαμε,
με τα χελιδόνια δεν ανταμωθήκαμε,
άνοιξη δεν έχει και δεν ζεσταινόμαστε,
χίλιες μέρες βρέχει
κι όμως κι όμως
κι όμως αγαπιόμαστε.
Μες στο χειμώνα κι αν παγώσαμε
η φλόγα της καρδιάς μας μένει.
Ήρθ’ ο καημός και τον λαβώσαμε
κι απ’ το σκοτάδι του δεν βγαίνει.
Με βροχές, με χιόνια στη ζωή βρεθήκαμε,
με τα χελιδόνια δεν ανταμωθήκαμε,
άνοιξη δεν έχει και δεν ζεσταινόμαστε,
χίλιες μέρες βρέχει
κι όμως κι όμως
κι όμως αγαπιόμαστε
|
Ti ki an apópse den ksastérose,
ti ki an den vgíke to fengári;
Ftáni pu i níchta mas ksimérose
páno sto ídio maksilári.
Me vrochés, me chiónia sti zoí vrethíkame,
me ta chelidónia den antamothíkame,
ániksi den échi ke den zestenómaste,
chílies méres vréchi
ki ómos ki ómos
ki ómos agapiómaste.
Mes sto chimóna ki an pagósame
i flóga tis kardiás mas méni.
Ήrth’ o kaimós ke ton lavósame
ki ap’ to skotádi tu den vgeni.
Me vrochés, me chiónia sti zoí vrethíkame,
me ta chelidónia den antamothíkame,
ániksi den échi ke den zestenómaste,
chílies méres vréchi
ki ómos ki ómos
ki ómos agapiómaste
|
