Μάνα μου, το λάδι σώνεται
και όπου να ‘ναι το καντήλι μου θα σβήσει,
ο πόνος προχωρεί κι η μοίρα η σκληρή
στα μαύρα θα σε ντύσει.
Κλάψε με μάνα, κλάψε με,
με φάγανε οι πόνοι,
γι’ άλλους αρχίζει η ζωή,
για μένα τελειώνει.
Το δικό μου δάκρυ στέρεψε,
γλυκιά μου μάνα και ο χάρος πλησιάζει,
τ’ αδέρφια μου τα δυο θα βάλουνε καημό
κι εσύ βαρύ μαράζι.
Κλάψε με μάνα, κλάψε με,
με φάγανε οι πόνοι,
γι’ άλλους αρχίζει η ζωή,
για μένα τελειώνει.
|
Mána mu, to ládi sónete
ke ópu na ‘ne to kantíli mu tha svísi,
o pónos prochori ki i mira i sklirí
sta mavra tha se ntísi.
Klápse me mána, klápse me,
me fágane i póni,
gi’ állus archízi i zoí,
gia ména telióni.
To dikó mu dákri stérepse,
glikiá mu mána ke o cháros plisiázi,
t’ adérfia mu ta dio tha válune kaimó
ki esí varí marázi.
Klápse me mána, klápse me,
me fágane i póni,
gi’ állus archízi i zoí,
gia ména telióni.
|