Μην κλαις, μην κλαις καλή
τις μέρες που πέρασαν:
ήτανε να το ξέρεις δώρο των θεών
Η γη σιγά και πριν ακόμη ο ήλιος
που τόσο αγαπάμε σβήσει
και δεν σκοπεύει πια για μας να ξαναβγεί
θε να σε πάρω
για να προχωρήσουμε
απ’ το λεπτο χεράκι
Βλέπεις εκείνο το μνημείο εκεί πέρα
θ’ ανοίξουμε την πόρτα και θα μπούμε:
εκεί θε να σε πάρω αγκαλιά
κι αγκαλιασμένοι έτσι μια για πάντα
θα χαθούμε
μες στης Δευτέρας Παρουσίας
τα πολύχρωμα γυαλιά
|
Min kles, min kles kalí
tis méres pu pérasan:
ítane na to kséris dóro ton theón
I gi sigá ke prin akómi o ílios
pu tóso agapáme svísi
ke den skopevi pia gia mas na ksanavgi
the na se páro
gia na prochorísume
ap’ to lepto cheráki
Olépis ekino to mnimio eki péra
th’ aniksume tin pórta ke tha bume:
eki the na se páro agkaliá
ki agkaliasméni étsi mia gia pánta
tha chathume
mes stis Deftéras Parusías
ta políchroma gialiá
|