Κοίτα πως σμίγουν των ανθρώπων οι καρδιές
σαν τα πουλιά που σμίγουν μες την καταιγίδα
πέρασα ξέρεις απ’ του κόσμου τις φωτιές
και όμως στα μάτια σου μονάχα βρήκα ελπίδα
Κοίταξέ με, κοίταξέ με
μακριά σου ούτε μια στιγμή δεν ζω
κοίταξέ με, κοίταξέ με
και άφησέ με η ζωή σου να ‘μαι εγώ
Πέρασα νύχτες στην απόλυτη σιωπή
νύχτες που είπα πως ξανά δε θ’ αγαπήσω
ξέρω πως νιώθεις και για εμένα ήταν πολύ
όλοι οι δρόμοι μέχρι να σε συναντήσω
Κοίταξέ με, κοίταξέ με
μακριά σου ούτε μια στιγμή δεν ζω
κοίταξέ με, κοίταξέ με
και άφησέ με η ζωή σου να ‘μαι εγώ
|
Kita pos smígun ton anthrópon i kardiés
san ta puliá pu smígun mes tin kategida
pérasa kséris ap’ tu kósmu tis fotiés
ke ómos sta mátia su monácha vríka elpída
Kitaksé me, kitaksé me
makriá su ute mia stigmí den zo
kitaksé me, kitaksé me
ke áfisé me i zoí su na ‘me egó
Pérasa níchtes stin apóliti siopí
níchtes pu ipa pos ksaná de th’ agapíso
kséro pos nióthis ke gia eména ítan polí
óli i drómi méchri na se sinantíso
Kitaksé me, kitaksé me
makriá su ute mia stigmí den zo
kitaksé me, kitaksé me
ke áfisé me i zoí su na ‘me egó
|