|
Ένα καράβι φεύγει για τα ξένα
ένα ακρογιάλι θυμάται το νοτιά
Χρυσό καράβι πάρε με κι εμένα
τώρα που πας, που πας, που πας στην ξενιτιά
Κόκκινα γαρίφαλα στου φεγγαριού την άκρη
κόκκινα γαρίφαλα στου Μάη την αμμουδιά
Άνοιξε την πόρτα σου στο πιο πικρό μου δάκρυ
Άνοιξε την πόρτα σου στην πιο ζεστή καρδιά
Κανείς δεν ξέρει ποιο ειν’ το ριζικό
Κανείς μες στου άλλου τ’ όνειρο δε ζει
Έχει ο καθένας τ’ άστρο το δικό του
Έχει ο καθένας τ’ άσπρο, τ’ άσπρο του νησί
|
Έna karávi fevgi gia ta kséna
éna akrogiáli thimáte to notiá
Chrisó karávi páre me ki eména
tóra pu pas, pu pas, pu pas stin ksenitiá
Kókkina garífala stu fengariu tin ákri
kókkina garífala stu Mái tin ammudiá
Άnikse tin pórta su sto pio pikró mu dákri
Άnikse tin pórta su stin pio zestí kardiá
Kanis den kséri pio in’ to rizikó
Kanis mes stu állu t’ óniro de zi
Έchi o kathénas t’ ástro to dikó tu
Έchi o kathénas t’ áspro, t’ áspro tu nisí
|
