Κολασμένο μου κορμί,
πόνοι πίκρες και καημοί
σε έχουν πρόωρα γεράσει.
Πέλαγος ο πόνος κι ο καημός βουνό,
πώς να μη δακρύζω πώς να μη πονώ.
Ταλαίπωρο κορμί μου
ναυάγιο της ζωής,
θα βρεις γαλήνη μόνο
στην αγκαλιά της γης.
Με τους καημούς κοιμάμαι
με τους καημούς ξυπνώ,
στιγμή πια δε με αφήνουν
λιγάκι να ξεχνώ.
Κολασμένο μου κορμί
σέρνεσαι μες στη ζωή
δίχως πια να ‘χεις κουράγιο.
Πέλαγος ο πόνος κι ο καημός βουνό,
πώς να μη δακρύζω πώς να μη πονώ.
Ταλαίπωρο κορμί μου
ναυάγιο της ζωής,
θα βρεις γαλήνη μόνο
στην αγκαλιά της γης.
Με τους καημούς κοιμάμαι
με τους καημούς ξυπνώ,
στιγμή πια δε με αφήνουν
λιγάκι να ξεχνώ.
|
Kolasméno mu kormí,
póni píkres ke kaimi
se échun próora gerási.
Pélagos o pónos ki o kaimós vunó,
pós na mi dakrízo pós na mi ponó.
Taleporo kormí mu
nafágio tis zoís,
tha vris galíni móno
stin agkaliá tis gis.
Me tus kaimus kimáme
me tus kaimus ksipnó,
stigmí pia de me afínun
ligáki na ksechnó.
Kolasméno mu kormí
sérnese mes sti zoí
díchos pia na ‘chis kurágio.
Pélagos o pónos ki o kaimós vunó,
pós na mi dakrízo pós na mi ponó.
Taleporo kormí mu
nafágio tis zoís,
tha vris galíni móno
stin agkaliá tis gis.
Me tus kaimus kimáme
me tus kaimus ksipnó,
stigmí pia de me afínun
ligáki na ksechnó.
|