Κοντυλιές του Δον Χουάν Αντόνιο Κασέρες | Kontiliés tu Don Chuán António Kaséres

Τίναξε, νύχτα μάγισσα, το μαύρο σου σεντόνι
να πέσει στο κορμάκι μου των αστεριών η σκόνη.

Φεγγάρι μου, χαμήλωσε και κάτσε στα μαλλιά μου
απόψε για στερνή φορά θα `ρθει στην αγκαλιά μου.

Ε ηλιαχτίδα μου χρυσή, κλωστή μου τεντωμένη
που πιάνεται μικρός Θεός στη γη και κατεβαίνει.

Ήλιε μου ελαφροκυνηγέ, στα συννεφένια δάση
στέλνω γεράκι την καρδιά στον ώμο σου να κάτσει.

Τόσες κραυγές σε μια σιωπή πες μου πώς έχεις κρύψει
και στο χαμόγελό σου πώς χώρεσε τόση θλίψη.

Οι σκέψεις και τα λόγια μου καράβια στοιχειωμένα
πλένε σε σκοτεινά νερά, πιάνουν λιμάνια ξένα.

Είναι οι μέρες μου θλιβές κι οι νύχτες δίχως άστρα
κι εγώ αλλόκοτη σκιά σ’ ερειπωμένα κάστρα.

Το δαχτυλίδι τση χαράς το ‘χασα στα ποτάμια
το βρήκε μια νεράιδα που βγήκε απ’ τα καλάμια.

Με πιάνει μερικές φορές και θέλω να σκοτώσω
τον εαυτό μου τον παλιό που αγαπούσα τόσο.

Ψυχή μου, πεταλούδα μου στου πρωινού την πάχνη
και σκλαβωμένη απ’του καιρού την γκρίζα την αράχνη.

Γυρίζεις τις σελίδες σου κι οι λέξεις δεν αλλάζουν
οι μέρες που πεθαίνουνε είναι αυτές που μοιάζουν.

Πώς θα ’θελα να γυμνωθώ και μακριά να τρέξω
απ’ τις στολές που μ’ έντυσαν χωρίς να τις διαλέξω.

Στο γέλιο του μικρού παιδιού και στου τρελού το δάκρυ
βρήκα τη μέση τση καρδιάς και του ντουνιά την άκρη.

Του `λέγαν πως δε σκέφτεται κι εκείνος απαντούσε
αν η καρδιά, σκεφτότανε τότε θα σταματούσε.

Γαλάζιες πέτρες οι στιγμές κι ο χρόνος αλυσίδα
που μου `σπασε απ’ το λαιμό όταν σε πρωτοείδα.

Αργά προς τα ουράνια πήγαινε τ’ άλογό μου
μια Κυριακή που σμίξαμε στην ερημιά του δρόμου.

Γίνομαι κρίνο στο γιαλό και στη στεριά κοράλλι
κι ό,τι δεν είχα φανταστεί μες στη δική σου αγκάλη.

Τα λόγια μου κρεμάστηκαν στου έρωτα τ’ αχείλι
σαν τα παιδιά που κλέβουνε ένα τσαμπί σταφύλι.

Αγκάθινο στεφάνι μου και κράνυχα του γύπα
τα λόγια που δεν άκουσα κι εκείνα που δεν είπα.

Από τις τρύπες των καρφιών στα κόκκινά μου χέρια
πετάξανε στον ουρανό δυο άσπρα περιστέρια.

Η θάλασσα είναι μακριά στ’ απέραντου την άκρη
μα τηνε θρέφει του βουνού το κρουσταλένιο δάκρυ.

Ο άνεμος κοιμήθηκε στης θάλασσας τη ράχη
σαν ν’ αγαπήθηκαν ξανά ύστερα από τη μάχη.

Όνειρο, πίθηκε τρελέ, στ’ ακρόκλαδα τση σκέψης
που πας στον κήπο του Θεού το μήλο να του κλέψεις.

Ρώτησα το γέρο Θεό το νόημα του κόσμου
και μου `πε εικοστέσσερα ελεφαντάκια δώσ’ μου.

Tínakse, níchta mágissa, to mavro su sentóni
na pési sto kormáki mu ton asterión i skóni.

Fengári mu, chamílose ke kátse sta malliá mu
apópse gia sterní forá tha `rthi stin agkaliá mu.

E iliachtída mu chrisí, klostí mu tentoméni
pu piánete mikrós Theós sti gi ke kateveni.

Ήlie mu elafrokinigé, sta sinnefénia dási
stélno geráki tin kardiá ston ómo su na kátsi.

Tóses kravgés se mia siopí pes mu pós échis krípsi
ke sto chamógeló su pós chórese tósi thlípsi.

I sképsis ke ta lógia mu karávia stichioména
pléne se skotiná nerá, piánun limánia kséna.

Ine i méres mu thlivés ki i níchtes díchos ástra
ki egó allókoti skiá s’ eripoména kástra.

To dachtilídi tsi charás to ‘chasa sta potámia
to vríke mia neráida pu vgíke ap’ ta kalámia.

Me piáni merikés forés ke thélo na skotóso
ton eaftó mu ton palió pu agapusa tóso.

Psichí mu, petaluda mu stu prinu tin páchni
ke sklavoméni ap’tu keru tin gkríza tin aráchni.

Girízis tis selídes su ki i léksis den allázun
i méres pu pethenune ine aftés pu miázun.

Pós tha ’thela na gimnothó ke makriá na trékso
ap’ tis stolés pu m’ éntisan chorís na tis dialékso.

Sto gélio tu mikru pediu ke stu trelu to dákri
vríka ti mési tsi kardiás ke tu ntuniá tin ákri.

Tu `légan pos de skéftete ki ekinos apantuse
an i kardiá, skeftótane tóte tha stamatuse.

Galázies pétres i stigmés ki o chrónos alisída
pu mu `spase ap’ to lemó ótan se protoida.

Argá pros ta uránia pígene t’ álogó mu
mia Kiriakí pu smíksame stin erimiá tu drómu.

Ginome kríno sto gialó ke sti steriá korálli
ki ó,ti den icha fantasti mes sti dikí su agkáli.

Ta lógia mu kremástikan stu érota t’ achili
san ta pediá pu klévune éna tsabí stafíli.

Agkáthino stefáni mu ke kránicha tu gipa
ta lógia pu den ákusa ki ekina pu den ipa.

Apó tis trípes ton karfión sta kókkiná mu chéria
petáksane ston uranó dio áspra peristéria.

I thálassa ine makriá st’ apérantu tin ákri
ma tine thréfi tu vunu to krustalénio dákri.

O ánemos kimíthike stis thálassas ti ráchi
san n’ agapíthikan ksaná ístera apó ti máchi.

Όniro, píthike trelé, st’ akróklada tsi sképsis
pu pas ston kípo tu Theu to mílo na tu klépsis.

Rótisa to géro Theó to nóima tu kósmu
ke mu `pe ikostéssera elefantákia dós’ mu.