Κόρη μου γιατί διάλεξες τούτο το στρατί
που `χει για τέρμα την ντροπή την καταφρόνια;
Κόρη μου γιατί κάνεις κουρέλια μια ζωή
απ’ τα πιο όμορφα και τρυφερά της χρόνια;
Κόρη μου γιατί εσύ το φως μου κι η γιορτή
να γίνεις έρημο πουλί μέσα στα χιόνια;
Κόρη μου γιατί να καταδέχεσαι γιατί
όλος ο κόσμος να με βλέπει με συμπόνια;
Κόρη μου φτωχή είσαι ακόμα στην αρχή
και ζεις θαρρείς σ’ έναν παράξενο πλανήτη
Κόρη μου φτωχή δεν ξέρεις τι θα πει βροχή
και πως σπαράζει η καρδιά ενός αλήτη
Κόρη μου φτωχή τη χιονισμένη σου ψυχή
τα χέρια ανοίγω να ζεστάνω σαν σπουργίτι
Κόρη μου φτωχή είμαστε όλοι μοναχοί
αλλά πιο μόνος όποιος κλαίει σ’ άδειο σπίτι
|
Kóri mu giatí diálekses tuto to stratí
pu `chi gia térma tin ntropí tin katafrónia;
Kóri mu giatí kánis kurélia mia zoí
ap’ ta pio ómorfa ke triferá tis chrónia;
Kóri mu giatí esí to fos mu ki i giortí
na ginis érimo pulí mésa sta chiónia;
Kóri mu giatí na katadéchese giatí
ólos o kósmos na me vlépi me sibónia;
Kóri mu ftochí ise akóma stin archí
ke zis tharris s’ énan parákseno planíti
Kóri mu ftochí den kséris ti tha pi vrochí
ke pos sparázi i kardiá enós alíti
Kóri mu ftochí ti chionisméni su psichí
ta chéria anigo na zestáno san spurgiti
Kóri mu ftochí imaste óli monachi
allá pio mónos ópios klei s’ ádio spíti
|