|
Πόσο κορμί
πόσο κορμί να σου χαρίσω
μια ζωή
δε φτάνει να στο εξηγώ.
Πόση ψυχή
ψυχή να πάρω πίσω
που `ναι βαθύς
ωκεανός και θα πνιγώ.
Κορμί ψυχή
κορμί ψυχή
δυο όψεις σ’ ένα κέρμα
σαν αμυχή
σαν αμυχή
μου χάραξες το δέρμα.
Κορμί ψυχή
μια ενοχή
δικάσαμε το χρόνο
τέλος κι αρχή
θα ζω για σένα μόνο.
Βάλε φωτιά
να κάψουμε τα λάθη
φταίμε κι οι δυο
που καταλήξαμε εδώ.
Δώσ’ μου νερό
να σβήσω όλα τα πάθη
κι ας απορώ
πώς άντεξα να μη σε δω.
Με τη σιωπή
εγώ θα σου μιλήσω
πού να τα βρω
τα λόγια να `ναι αρκετά.
Δεν κάνω πια
σ’ αυτά που θέλω πίσω
να μη με δεις
να λέω αντίθετα μετά.
|
Póso kormí
póso kormí na su charíso
mia zoí
de ftáni na sto eksigó.
Pósi psichí
psichí na páro píso
pu `ne vathís
okeanós ke tha pnigó.
Kormí psichí
kormí psichí
dio ópsis s’ éna kérma
san amichí
san amichí
mu chárakses to dérma.
Kormí psichí
mia enochí
dikásame to chróno
télos ki archí
tha zo gia séna móno.
Oále fotiá
na kápsume ta láthi
fteme ki i dio
pu katalíksame edó.
Dós’ mu neró
na svíso óla ta páthi
ki as aporó
pós ánteksa na mi se do.
Me ti siopí
egó tha su milíso
pu na ta vro
ta lógia na `ne arketá.
Den káno pia
s’ aftá pu thélo píso
na mi me dis
na léo antítheta metá.
|
