Τα ’πιες και μας εσούρωσες κι ήρθες για να μας βρίσεις
και δεν κοιτάς τη τύφλα σου, κορόιδο, παρά μας φοβερίζεις,
και δεν κοιτάς τη τύφλα σου, κορόιδο, παρά μας φοβερίζεις.
Πόσες κλωτσιές έχεις να φας, που πάντα νταηλίζεις
και στα καλά καθούμενα, κορόιδο, όλο τον κόσμο βρίζεις
και στα καλά καθούμενα, κορόιδο, όλο τον κόσμο βρίζεις.
Χωρίς να κάνεις τίποτις, το λέει η ψυχή σου,
που κάθε μέρα βρίσκεται, κορόιδο, σπασμέν’ η κεφαλή σου,
που κάθε μέρα βρίσκεται, κορόιδο, σπασμέν’ η κεφαλή σου.
|
Ta ’pies ke mas esuroses ki írthes gia na mas vrísis
ke den kitás ti tífla su, koróido, pará mas foverízis,
ke den kitás ti tífla su, koróido, pará mas foverízis.
Póses klotsiés échis na fas, pu pánta ntailízis
ke sta kalá kathumena, koróido, ólo ton kósmo vrízis
ke sta kalá kathumena, koróido, ólo ton kósmo vrízis.
Chorís na kánis típotis, to léi i psichí su,
pu káthe méra vrískete, koróido, spasmén’ i kefalí su,
pu káthe méra vrískete, koróido, spasmén’ i kefalí su.
|