Κόσμος πάει κι έρχεται
κι έρχεται και χάνεται
όπως ένας χείμαρρος
στο μεγάλο δρόμο
Και ζητώντας τ’ όνειρο
που ποτέ δεν πιάνεται
τα χαμένα χρόνια μου
σκέφτομαι με τρόμο
Κόσμος πάει κι έρχεται
σέρνοντας τα βήματα
στην πλατιά την άσφαλτο
του μεγάλου δρόμου
Και σ’ αυτή τη θάλασσα
της ζωής τα κύματα
πήραν τις ελπίδες μου
πνίξαν τ’ όνειρο μου
Κόσμος πάει κι έρχεται
κι είδα τόσα βλέμματα
κι είδα τόσα πρόσωπα
όλα από συνήθεια
Τόσα ψέματ’ άκουσα
κι είπα τόσα ψέματα
τόσα πια που ξέχασα
τι θα πει αλήθεια
|
Kósmos pái ki érchete
ki érchete ke chánete
ópos énas chimarros
sto megálo drómo
Ke zitóntas t’ óniro
pu poté den piánete
ta chaména chrónia mu
skéftome me trómo
Kósmos pái ki érchete
sérnontas ta vímata
stin platiá tin ásfalto
tu megálu drómu
Ke s’ aftí ti thálassa
tis zoís ta kímata
píran tis elpídes mu
pníksan t’ óniro mu
Kósmos pái ki érchete
ki ida tósa vlémmata
ki ida tósa prósopa
óla apó siníthia
Tósa psémat’ ákusa
ki ipa tósa psémata
tósa pia pu kséchasa
ti tha pi alíthia
|