|
Όσα φώτα κι αν ανάψεις,
το σκοτάδι δε νικιέται,
απ’ τα ίδια σου τα μάτια σαν γεννιέται.
Δαγκώνω τα ίδια μου τα χέρια,
πετάω μαχαίρια, μασάω νυστέρια,
χιλιάδες ψόφια περιστέρια, όπου πατώ.
Και αντηχώ, στον ίδιο μου εαυτό
παίζω κρυφτό, δεν είναι αυτό
το σώμα που ξεκίνησα να ζω.
Κρίση πανικού…
Ακούω το σφυγμό μου να μαρσάρει,
έχω σαλτάρει, καμμένοι φάροι,
ας έρθει κάποιος να με πάρει, από το φως.
Αναπηδώ και είμαι καθιστός!
Είμαι σκαστός, είμαι Χριστός!
Και άγγελος θανάτου, σκαλιστός!
Κρίση πανικού…
Και λέω Χά! Και να μπορούσα
να σε γαμούσα, θλιμμένη μούσα,
ψυχή μου, οικτρή μαυροφορούσα, σκυλί φριχτό.
Καραδοκώ σαν άγριος βιαστής
και σαν ληστής, να ξεχαστείς
στον έρημο το δρόμο μου να μπεις.
Κρίση πανικού…
Όσα φώτα κι αν ανάψεις,
το σκοτάδι δε νικιέται,
απ’ τα ίδια σου τα μάτια σαν γεννιέται.
|
Όsa fóta ki an anápsis,
to skotádi de nikiéte,
ap’ ta ídia su ta mátia san genniéte.
Dagkóno ta ídia mu ta chéria,
petáo macheria, masáo nistéria,
chiliádes psófia peristéria, ópu pató.
Ke antichó, ston ídio mu eaftó
pezo kriftó, den ine aftó
to sóma pu ksekínisa na zo.
Krísi paniku…
Akuo to sfigmó mu na marsári,
écho saltári, kamméni fári,
as érthi kápios na me pári, apó to fos.
Anapidó ke ime kathistós!
Ime skastós, ime Christós!
Ke ángelos thanátu, skalistós!
Krísi paniku…
Ke léo Chá! Ke na borusa
na se gamusa, thlimméni musa,
psichí mu, iktrí mavroforusa, skilí frichtó.
Karadokó san ágrios viastís
ke san listís, na ksechastis
ston érimo to drómo mu na bis.
Krísi paniku…
Όsa fóta ki an anápsis,
to skotádi de nikiéte,
ap’ ta ídia su ta mátia san genniéte.
|
