Έχω μια πόλη να τριγυρνώ
κι έναν παράδεισο μες το μυαλό
μα στον υπόγειο πριν κατεβώ
κρυφοκοιτάζω τον ουρανό.
Περνούν οι μέρες κι όλο ρωτάς
αν ξημερώνει ποτέ για ‘μας
μη μου θυμώνεις κάτι θα βρω
κρυφοκοιτάζω τον ουρανό.
Πέφτει ο χειμώνας από ψηλά
στους δρόμους όλοι τρέχουν βιαστικά
σε μια διάβαση χωρίς παλτό
κρυφοκοιτάζω τον ουρανό.
Μην περιμένεις κάτι να συμβεί
έχω τις ρίζες μου βαθιά μες στην γη
φεύγουν τα τρένα κι απ΄το σταθμό
κρυφοκοιτάζω τον ουρανό.
Όμορφες μέρες ακροβατούν
πάνω απ’ την πόλη ψάχνουν να με βρουν
κι εγώ παρκάροντας σ’ ένα στενό
κρυφοκοιτάζω τον ουρανό.
|
Έcho mia póli na trigirnó
ki énan parádiso mes to mialó
ma ston ipógio prin katevó
krifokitázo ton uranó.
Pernun i méres ki ólo rotás
an ksimeróni poté gia ‘mas
mi mu thimónis káti tha vro
krifokitázo ton uranó.
Péfti o chimónas apó psilá
stus drómus óli tréchun viastiká
se mia diávasi chorís paltó
krifokitázo ton uranó.
Min periménis káti na simvi
écho tis rízes mu vathiá mes stin gi
fevgun ta tréna ki ap΄to stathmó
krifokitázo ton uranó.
Όmorfes méres akrovatun
páno ap’ tin póli psáchnun na me vrun
ki egó parkárontas s’ éna stenó
krifokitázo ton uranó.
|