Τα μεράκια πάλι απόψε, μου φουσκώσαν την καρδιά
και θα πάω να μεθύσω Λαυριώτισσα γλυκιά,
και θα πάω να μεθύσω Λαυριώτισσα γλυκιά,
Μέσα στο κρασί θα πνίξω τον δικό σου τον καημό,
θα σε διώξω απ’ την καρδιά μου μ’ έναν αναστεναγμό,
θα σε διώξω απ’ την καρδιά μου μ’ έναν αναστεναγμό.
Μήπως απ’ το μεταλλείο, πήγες κι έβαλες κακιά,
μες στ’ αφράτα σου τα στήθια, μολυβένια μια καρδιά,
μες στ’ αφράτα σου τα στήθια, μολυβένια μια καρδιά.
Γι’ αυτό δεν πονάς που κλαίω, πεισματάρικο μικρό,
πες μου τι θα καταλάβεις, αν με ιδείς στη γη νεκρό,
πες μου τι θα καταλάβεις, σαν με δεις στη γη νεκρό.
|
Ta merákia páli apópse, mu fuskósan tin kardiá
ke tha páo na methíso Lavriótissa glikiá,
ke tha páo na methíso Lavriótissa glikiá,
Mésa sto krasí tha pníkso ton dikó su ton kaimó,
tha se diókso ap’ tin kardiá mu m’ énan anastenagmó,
tha se diókso ap’ tin kardiá mu m’ énan anastenagmó.
Mípos ap’ to metallio, píges ki évales kakiá,
mes st’ afráta su ta stíthia, molivénia mia kardiá,
mes st’ afráta su ta stíthia, molivénia mia kardiá.
Gi’ aftó den ponás pu kleo, pismatáriko mikró,
pes mu ti tha katalávis, an me idis sti gi nekró,
pes mu ti tha katalávis, san me dis sti gi nekró.
|