Όσο που ν’ ακουστεί στην πόρτα μας ο χτύπος,
η γειτονιά μας σκοτεινή κι ανάλλαγος ο κήπος
κι από καημό έχει δακρύσει
κι η Παναγιά στο ερημοκκλήσι.
Αίμα δάκρυσαν κι οι κρίνοι,
απ’ τον κόσμο λείπει εκείνη,
απ’ τον κόσμο λείπει εκείνη,
αίμα δάκρυσαν κι οι κρίνοι.
Όσο που ν’ ακουστεί στη νύχτα η μιλιά της,
η ελαφίνα, το πρωί γυρίζει στη φωλιά της
και τα καράβια, στα κατάρτια,
τα δακρυσμένα σου, έχουν, μάτια.
Αίμα δάκρυσαν κι οι κρίνοι,
απ’ τον κόσμο λείπει εκείνη,
απ’ τον κόσμο λείπει εκείνη,
αίμα δάκρυσαν κι οι κρίνοι.
|
Όso pu n’ akusti stin pórta mas o chtípos,
i gitoniá mas skotiní ki anállagos o kípos
ki apó kaimó échi dakrísi
ki i Panagiá sto erimokklísi.
Ema dákrisan ki i kríni,
ap’ ton kósmo lipi ekini,
ap’ ton kósmo lipi ekini,
ema dákrisan ki i kríni.
Όso pu n’ akusti sti níchta i miliá tis,
i elafína, to pri girízi sti foliá tis
ke ta karávia, sta katártia,
ta dakrisména su, échun, mátia.
Ema dákrisan ki i kríni,
ap’ ton kósmo lipi ekini,
ap’ ton kósmo lipi ekini,
ema dákrisan ki i kríni.
|