|
Σε λίγο τα πρόσωπα που έκλεψαν φως
θα μοιάσουν της θλίψης αέναος χορός
κι εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγγνώμη
απ’ τον ήλιο που φεύγει χωρίς να νυχτώνει.
Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη
θα γίνουμε εχθροί οι καλύτεροι φίλοι
κι εμείς σκυθρωπά θα απαγγέλλουμε στίχους
μιας άθλιας γενιάς, ενός άοσμου πλήθους.
Σε λίγο θ’ αδειάσει κι αυτό το μπουκάλι
θα ψάξει στις τσέπες να βρει λίγη ζάλη
κι εμείς θα κλοτσάμε σκυλιά μες στους δρόμους
ψευτοπροφήτες που ανήκουμε στους υπονόμους.
Σε λίγο θα σκάψουν στο σπίτι από κάτω
θα βρούνε τις μνήμες μας κι έναν όμορφο γάτο,
το πρώτο βιβλίο, τον πρώτο εφιάλτη
μια κούπα με τσάι και λίγο αχάτη.
Σε λίγο τα μάτια θ’ ανοίξουν το στόμα
να βγούνε οι λέξεις απ’ το άψυχο σώμα
Θα δούμε με πόνο τις μνήμες να σέρνουν
και άσχημα νέα οι σκόνες να φέρνουν.
Μ’ ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν
αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν.
|
Se lígo ta prósopa pu éklepsan fos
tha miásun tis thlípsis aénaos chorós
ki emis siopilá tha zitáme singnómi
ap’ ton ílio pu fevgi chorís na nichtóni.
Se lígo i píkra tha skísi ta chili
tha ginume echthri i kalíteri fíli
ki emis skithropá tha apangéllume stíchus
mias áthlias geniás, enós áosmu plíthus.
Se lígo th’ adiási ki aftó to bukáli
tha psáksi stis tsépes na vri lígi záli
ki emis tha klotsáme skiliá mes stus drómus
pseftoprofítes pu aníkume stus iponómus.
Se lígo tha skápsun sto spíti apó káto
tha vrune tis mnímes mas ki énan ómorfo gáto,
to próto vivlío, ton próto efiálti
mia kupa me tsái ke lígo acháti.
Se lígo ta mátia th’ aniksun to stóma
na vgune i léksis ap’ to ápsicho sóma
Tha dume me póno tis mnímes na sérnun
ke áschima néa i skónes na férnun.
M’ éna ádio potíri sto chéri tha ménun
afti pu na zune monácha ipoménun.
|
