Δεν έμεινε τίποτα πια,
θα πάω μονάχα όπου ανήκει η καρδιά,
μες στον χρόνο που ό,τι και να γίνει κυλά.
Δεν έμεινε τίποτα εδώ,
χαρίζω σε σένα τον μικρό μου εαυτό·
κι αν σε άφησαν όλοι, δε σ’αφήνω εγώ.
Είσαι εσύ βαθιά δικιά μου φωνή,
η μόνη νίκη μου είσαι εσύ στη σιωπή.
Σαν καθρέφτης μοιάζεις για την ψυχή,
πάνω σου ακουμπάει και λάμπει χρυσή.
Μ’ ένα σου βλέμμα απ’τα αδιέξοδα βγαίνω,
με ταξιδεύεις μ’ ένα βλέμμα σου, με παίρνεις μαζί,
είσαι της άπιαστης φυγής μου το τρένο,
μοναδικός προορισμός μου, αυτή η διαδρομή.
Μ’ ένα σου βλέμμα την αγάπη ανασαίνω,
μέσα σου βρίσκει η ανάγκη μου γωνιά να κρυφτεί.
Κάνω τον γύρο της ζωής σου και μένω,
είδα τα χρώματα σε κάθε σου πλευρά σκοτεινή.
Για όλα όσα είσαι εσύ
και για όσα αρνείσαι, σε θέλω πολύ.
Μ’ ένα βλέμμα σου αλλάζει και ο κόσμος μορφή.
Δεν έμεινε τίποτα εδώ,
χαρίζω σε σένα τον μικρό μου εαυτό·
κι αν σε άφησαν όλοι, δε σ’αφήνω εγώ.
|
Den émine típota pia,
tha páo monácha ópu aníki i kardiá,
mes ston chróno pu ó,ti ke na gini kilá.
Den émine típota edó,
charízo se séna ton mikró mu eaftó·
ki an se áfisan óli, de s’afíno egó.
Ise esí vathiá dikiá mu foní,
i móni níki mu ise esí sti siopí.
San kathréftis miázis gia tin psichí,
páno su akubái ke lábi chrisí.
M’ éna su vlémma ap’ta adiéksoda vgeno,
me taksidevis m’ éna vlémma su, me pernis mazí,
ise tis ápiastis figís mu to tréno,
monadikós proorismós mu, aftí i diadromí.
M’ éna su vlémma tin agápi anaseno,
mésa su vríski i anágki mu goniá na krifti.
Káno ton giro tis zoís su ke méno,
ida ta chrómata se káthe su plevrá skotiní.
Gia óla ósa ise esí
ke gia ósa arnise, se thélo polí.
M’ éna vlémma su allázi ke o kósmos morfí.
Den émine típota edó,
charízo se séna ton mikró mu eaftó·
ki an se áfisan óli, de s’afíno egó.
|