Η θάλασσα γεννήθηκε από δάκρυ
που πήρε το γαλάζιο τ’ ουρανού
και κύλησε στη γη απ’ άκρη σ’ άκρη,
τον πόνο να γλυκαίνει και το νου.
Μα είν’ αργά, μα είν’ αργά,
μα είν’ αργά για προσευχές
και ορκισμένες αγκαλιές,
είναι αργά για τα πολλά και τα σπουδαία.
Μα είν’ αργά…
Μα είν’ αργά…
Η θάλασσα γεννήθηκε από αίμα
γι’ αυτό και κοκκινίζει δυο φορές,
στο έμπα της αυγής μα και στο γέρμα,
τις ώρες που ξεπλένονται οι πληγές.
Μα είν’ αργά, μα είν’ αργά,
μα είν’ αργά για προσευχές
και ορκισμένες αγκαλιές,
είναι αργά για τα πολλά και τα σπουδαία.
Μα είν’ αργά…
Μα είν’ αργά…
|
I thálassa genníthike apó dákri
pu píre to galázio t’ uranu
ke kílise sti gi ap’ ákri s’ ákri,
ton póno na glikeni ke to nu.
Ma in’ argá, ma in’ argá,
ma in’ argá gia prosefchés
ke orkisménes agkaliés,
ine argá gia ta pollá ke ta spudea.
Ma in’ argá…
Ma in’ argá…
I thálassa genníthike apó ema
gi’ aftó ke kokkinízi dio forés,
sto éba tis avgís ma ke sto gérma,
tis óres pu kseplénonte i pligés.
Ma in’ argá, ma in’ argá,
ma in’ argá gia prosefchés
ke orkisménes agkaliés,
ine argá gia ta pollá ke ta spudea.
Ma in’ argá…
Ma in’ argá…
|