|
Μάνα μου, γιατί να με γεννήσεις,
βάσανα να νιώσω και στερήσεις,
στην ψευτιά αυτού του κόσμου
να ’μαι πάντα μοναχός μου,
μες στους πέντε δρόμους να γυρνώ;
Ήτανε ανάγκη να με βγάλεις
σε φουρτούνες τόσες να με βάλεις,
σε καημούς και σε μεράκια,
και να πίνω όλο φαρμάκια
στη βασανισμένη μου ζωή;
Τ’ ήθελες και μ’ έφερες δω πέρα,
να μη δω ποτές μιαν άσπρη μέρα,
να γυρίζω σαν αλήτης
άφραγκος κι ερημοσπίτης,
κουρελιάρης πάντα και φτωχός;
Μάνα μου, κακό που μου ’χεις κάνει,
γιατρικό κανένα δε με πιάνει
ως κι αυτή που ’χω αγαπήσει
μ’ έχει, μάνα μ’, απατήσει,
μου ’κανε ρημάδι την καρδιά.
|
Mána mu, giatí na me gennísis,
vásana na nióso ke sterísis,
stin pseftiá aftu tu kósmu
na ’me pánta monachós mu,
mes stus pénte drómus na girnó;
Ήtane anágki na me vgális
se furtunes tóses na me vális,
se kaimus ke se merákia,
ke na píno ólo farmákia
sti vasanisméni mu zoí;
T’ ítheles ke m’ éferes do péra,
na mi do potés mian áspri méra,
na girízo san alítis
áfragkos ki erimospítis,
kureliáris pánta ke ftochós;
Mána mu, kakó pu mu ’chis káni,
giatrikó kanéna de me piáni
os ki aftí pu ’cho agapísi
m’ échi, mána m’, apatísi,
mu ’kane rimádi tin kardiá.
|
