|
Χτές αργά με ψυχή φορτωμένη
από θλίψη γιά σε περισσή,
πήγα μόνος να δω τι απομένει,
απ’ τον κήπο που πότιζες εσύ.
Την πορτούλα ο κισσός είχε κλείσει,
μήπως ξένος κανείς την διαβεί
κι είχε ο χρόνος μ’ αγκάθια στολίσει,
τη βρυσούλα που μένει πια βουβή.
Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες
μαραμένα και τα γιασεμιά
μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες
στης καρδιάς μου τη μαύρη ερημιά.
Στη γωνίτσα που άλλοτ’ ανθούσε
μέσα στ’ άνθη η δική μας χαρά,
ενώ ο κήπος τριγύρω πενθούσε,
μέσα μ’ ένοιωσα τέτοια συμφορά.
Ως το βράδυ μονάχος μιλούσα,
σαν να σ’ είχα κοντά μου ξανά
κι όταν νύχτωσ’ εκεί που γυρνούσα,
είπα “Να ζει κανείς η να μη ζει”
|
Chtés argá me psichí fortoméni
apó thlípsi giá se perissí,
píga mónos na do ti apoméni,
ap’ ton kípo pu pótizes esí.
Tin portula o kissós iche klisi,
mípos ksénos kanis tin diavi
ki iche o chrónos m’ agkáthia stolísi,
ti vrisula pu méni pia vuví.
Maraména ta giulia ki i vióles
maraména ke ta giasemiá
maraménes ki i elpídes mu óles
stis kardiás mu ti mavri erimiá.
Sti gonítsa pu állot’ anthuse
mésa st’ ánthi i dikí mas chará,
enó o kípos trigiro penthuse,
mésa m’ éniosa tétia simforá.
Os to vrádi monáchos milusa,
san na s’ icha kontá mu ksaná
ki ótan níchtos’ eki pu girnusa,
ipa “Na zi kanis i na mi zi”
|
