Στο σεντόνι τ’ ουρανού και το φως του δειλινού
Φέγγει αρρωστιάρικο
Φέρνει εικόνες σου γυμνές, τι σου είναι αυτό το χτες
Πάντα μαρτυριάρικο
Πίνω μια γουλιά καφέ, ρίχνω στ’ άχρωμα εφέ
Και φαντασιώνομαι
Μια θλιμμένη μουσική και μια κρύπτη μυστική
Που μαζί σου ενώνομαι
Σαν του Χριστού τα πάθη ο έρωτας αυτός
Ποια ασχήμια σου ‘χει μάθει, να είσαι εαυτός
Που την ομορφιά ξεγράφει
Αν μ’ ακούς, δεν είν’ αργά
Του σπιτιού σου τα κλειδιά
Στο λαιμό μου κρέμονται
Αν μ’ ακούς, σε συγχωρώ
Όσα σταύρωσες εδώ
Πάλι ανασταίνονται
Σε σκιές που περπατάς, με μισείς και μ’ αγαπάς
Και τα δυο ταυτόχρονα
Και θηλιά μου στο λαιμό το σεντόνι το διπλό
Που για σένα το ’στρωνα
|
Sto sentóni t’ uranu ke to fos tu dilinu
Féngi arrostiáriko
Férni ikónes su gimnés, ti su ine aftó to chtes
Pánta martiriáriko
Píno mia guliá kafé, ríchno st’ áchroma efé
Ke fantasiónome
Mia thlimméni musikí ke mia krípti mistikí
Pu mazí su enónome
San tu Christu ta páthi o érotas aftós
Pia aschímia su ‘chi máthi, na ise eaftós
Pu tin omorfiá ksegráfi
An m’ akus, den in’ argá
Tu spitiu su ta klidiá
Sto lemó mu krémonte
An m’ akus, se sigchoró
Όsa stavroses edó
Páli anastenonte
Se skiés pu perpatás, me misis ke m’ agapás
Ke ta dio taftóchrona
Ke thiliá mu sto lemó to sentóni to dipló
Pu gia séna to ’strona
|