Σκέφτηκα να σε σκοτώσω,
να ξεπλύνω τη ντροπή,
δεν αξίζει όμως για σένα
να με φάει η φυλακή.
Καλύτερα να ζήσεις και να παιδεύεσαι
και μες στην αμαρτία βαριά να σέρνεσαι,
κι απ’ το σφάλμα το βαρύ σου,
μαύρη θα ‘ναι η ζωή σου.
Τον παράνομο το δρόμο
που χωρίς μυαλό τραβάς,
κάθε βήμα κι ένα δάκρυ
στη ζωή θα συναντάς.
Ζωή ονειρεμένη, κοντά μου έζησες
κι αν θα βρεθείς στους δρόμους, εσύ το θέλησες,
κι απ’ το σφάλμα το βαρύ σου,
μαύρη θα ‘ναι η ζωή σου.
Για το παραστράτημά σου
ας σε κρίνει ο ντουνιάς,
παρά να ‘σαι εσύ στο χώμα
και να είμαι εγώ ο φονιάς.
Καλύτερα να ζήσεις και να παιδεύεσαι
και μες στην αμαρτία βαριά να σέρνεσαι.
|
Skéftika na se skotóso,
na kseplíno ti ntropí,
den aksízi ómos gia séna
na me fái i filakí.
Kalítera na zísis ke na pedevese
ke mes stin amartía variá na sérnese,
ki ap’ to sfálma to varí su,
mavri tha ‘ne i zoí su.
Ton paránomo to drómo
pu chorís mialó travás,
káthe víma ki éna dákri
sti zoí tha sinantás.
Zoí onireméni, kontá mu ézises
ki an tha vrethis stus drómus, esí to thélises,
ki ap’ to sfálma to varí su,
mavri tha ‘ne i zoí su.
Gia to parastrátimá su
as se kríni o ntuniás,
pará na ‘se esí sto chóma
ke na ime egó o foniás.
Kalítera na zísis ke na pedevese
ke mes stin amartía variá na sérnese.
|