Με την αγάπη μη μιλάς είναι μικρή,
ποτέ δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη ζωή σου.
Είναι δειλή όταν σκουριάζει το φιλί
κι όταν θα φύγει μια βραδιά τότε θυμήσου.
Με την αγάπη μη μιλάς είναι πουλί
και δε μερεύει να την κλείσεις, να τη μάθεις.
Δεν έχει φως, είν’ η εικόνα της θολή
στην αγκαλιά της αναστήθηκες κι εχάθης.
Με την αγάπη μη μιλάς,
μάθε μαζί της να γελάς,
να γονατίζεις, να πονάς
μα όπου κι αν πάτε
με την αγάπη μη μιλάς γιατί φοβάται.
Με την αγάπη μη μιλάς είναι βουνό
και μες τις φλέβες της κυλά νερό και αίμα.
Είναι χλωμή μα έχει βλέμμα φωτεινό
μέχρι να σβήσει, να χαθεί, να γίνει ψέμα.
Με την αγάπη μη μιλάς,
μάθε μαζί της να γελάς,
να γονατίζεις, να πονάς
μα όπου κι αν πάτε
με την αγάπη μη μιλάς γιατί φοβάται.
|
Me tin agápi mi milás ine mikrí,
poté den ine pio megáli ap’ ti zoí su.
Ine dilí ótan skuriázi to filí
ki ótan tha fígi mia vradiá tóte thimísu.
Me tin agápi mi milás ine pulí
ke de merevi na tin klisis, na ti máthis.
Den échi fos, in’ i ikóna tis tholí
stin agkaliá tis anastíthikes ki echáthis.
Me tin agápi mi milás,
máthe mazí tis na gelás,
na gonatízis, na ponás
ma ópu ki an páte
me tin agápi mi milás giatí fováte.
Me tin agápi mi milás ine vunó
ke mes tis fléves tis kilá neró ke ema.
Ine chlomí ma échi vlémma fotinó
méchri na svísi, na chathi, na gini pséma.
Me tin agápi mi milás,
máthe mazí tis na gelás,
na gonatízis, na ponás
ma ópu ki an páte
me tin agápi mi milás giatí fováte.
|