Σ’ έχουν πλανέψει κάποια μάτια
όμορφα νοσταλγικά
τα ‘χεις στολίδι και καμάρι
και σε λιώνουν μυστικά.
Αν θα σ’ αφήσει τι θα κάνεις;
Μες στο βούρκο θα πεθάνεις
ντροπιασμένη πάντα θα γυρνάς
και μια μποέμισσα θα γίνεις
μες στις ταβέρνες θα τα πίνεις
μα θα τα πληρώσεις μην ξεχνάς.
Μέρα και νύχτα θα σε παίρνει
ένας πόνος μυστικά,
είναι το κρίμα που πληρώνει
η μπαμπέσα σου καρδιά.
Όσο κι αν κλάψεις κι αν δακρύσεις
θα σε κρατούν οι αναμνήσεις
και θα βρεις αλλού παρηγοριά,
λούσα θα κάνεις θα γλεντήσεις
μα μια ώρα θα γυρίσεις
μέσα στην παλιά μας τη φωλιά.
|
S’ échun planépsi kápia mátia
ómorfa nostalgiká
ta ‘chis stolídi ke kamári
ke se liónun mistiká.
An tha s’ afísi ti tha kánis;
Mes sto vurko tha pethánis
ntropiasméni pánta tha girnás
ke mia boémissa tha ginis
mes stis tavérnes tha ta pínis
ma tha ta plirósis min ksechnás.
Méra ke níchta tha se perni
énas pónos mistiká,
ine to kríma pu pliróni
i babésa su kardiá.
Όso ki an klápsis ki an dakrísis
tha se kratun i anamnísis
ke tha vris allu parigoriá,
lusa tha kánis tha glentísis
ma mia óra tha girísis
mésa stin paliá mas ti foliá.
|