Μεγάλο όρκο έδωσες,
ποτέ να μη μ’αφήσεις,
για πες μου πως το μπόρεσες
τον όρκο να πατήσεις
και μένα που σε λάτρεψα
μονάχη να μ’ αφήσεις.
Τα λόγια που μου έλεγες.
τα σβήνεις ένα ένα,
σημάδι της αγάπης σου,
δεν έμεινε κανένα
μονάχα το φαρμάκια σου,
βαθιά μου χαραγμένα.
Θυμήσου που γλυκόγερνες,
στο στήθος μου επάνω,
ακόμα δε συνήθισα,
πως φεύγεις και σε χάνω,
μα την καρδιά που έλιωσες,
εγώ τι να την κάνω.
|
Megálo órko édoses,
poté na mi m’afísis,
gia pes mu pos to bóreses
ton órko na patísis
ke ména pu se látrepsa
monáchi na m’ afísis.
Ta lógia pu mu éleges.
ta svínis éna éna,
simádi tis agápis su,
den émine kanéna
monácha to farmákia su,
vathiá mu charagména.
Thimísu pu glikógernes,
sto stíthos mu epáno,
akóma de siníthisa,
pos fevgis ke se cháno,
ma tin kardiá pu élioses,
egó ti na tin káno.
|