Αυτό το σώμα από μετάξι που ριγά,
άλλη διάσταση στον κόσμο δίνει.
Παίρνει απόφαση του ποιoς θα λυτρωθεί
και ποιoς θα νιώσει τη βαθιά οδύνη.
Κάθε του κύτταρο και μια θερμοπηγή,
μια στάση για της ηδονής το τρένο.
Ένα σκαλί για τη δικιά σου υποταγή,
ακόμη ένα μήλο δαγκωμένο.
Αυτό το σώμα παραμένει τρυφερό,
γιατί η αγάπη το ’χει καλομάθει.
Ακόμα και οι αδιόρατες πληγές
είναι κρατήρες που εκτοξεύουν πάθη.
Κάθε του κύτταρο και ένας ποταμός,
όπου βαφτίζονται χλομά φεγγάρια.
Μια πολιτεία που χτυπάει κόκκινο
ένα ξημέρωμα στ’ αναστενάρια.
Αυτό το σώμα όταν ψηλαφώ,
καίνε τα χέρια μου, τρέμει η καρδιά μου.
Κι ό, τι δεν είπα τόσα χρόνια θα το πω:
-Μέχρι το θάνατο μείνε κοντά μου!
|
Aftó to sóma apó metáksi pu rigá,
álli diástasi ston kósmo díni.
Perni apófasi tu pios tha litrothi
ke pios tha niósi ti vathiá odíni.
Káthe tu kíttaro ke mia thermopigí,
mia stási gia tis idonís to tréno.
Έna skalí gia ti dikiá su ipotagí,
akómi éna mílo dagkoméno.
Aftó to sóma paraméni triferó,
giatí i agápi to ’chi kalomáthi.
Akóma ke i adiórates pligés
ine kratíres pu ektoksevun páthi.
Káthe tu kíttaro ke énas potamós,
ópu vaftízonte chlomá fengária.
Mia politia pu chtipái kókkino
éna ksiméroma st’ anastenária.
Aftó to sóma ótan psilafó,
kene ta chéria mu, trémi i kardiá mu.
Ki ó, ti den ipa tósa chrónia tha to po:
-Méchri to thánato mine kontá mu!
|