Παίρνω φόρα, λοιπόν, ξαναβγαίνω
στο ταξίδι που λένε τραγούδι
έχω μάθει βουβός να μη μένω
μα να βγάζω απ’ τ’ αγκάθια λουλούδι
κι αν το πλοίο μπατάρισε λίγο
εγώ μένω εδώ και δε θα φύγω.
Βλέπω να `χουν αλλάξει τα χρόνια
οι καιροί να με κάνουν στην άκρη
να περνάνε οι μέρες βαγόνια
που με φτάνουν σε άγνωστα μάκρη
κι αν τις νύχτες τον πόνο μου πνίγω
όμως μένω εδώ και δε θα φύγω.
Μες στους δρόμους γυρίζω τα βράδια
και μιλώ στα σκυλιά και στους μόνους
στέκω δίπλα τους πέτρινος βράχος
και μοιράζομαι αλήθειες και πόνους
με τα νύχια πληγές κι αν ανοίγω
μένω πάντα εδώ και δε θα φύγω.
Αρρωσταίνουν οι λέξεις στο στόμα
και οι νότες καρφιά με τρυπάνε
να ελπίζω αντέχω ακόμα
ότι το αύριο καλύτερο θα `ναι
κι αν το φως με το μαύρο τυλίγω
κοίτα είμαι εδώ και δε θα φύγω.
Παίρνω φόρα, λοιπόν, ξαναβγαίνω
στο ταξίδι που λένε τραγούδι
να χαρίζω ομορφιά επιμένω
και καρδιές να χαϊδεύω σα χνούδι
κι αν το πλοίο μπατάρισε λίγο
εγώ μένω εδώ και δε θα φύγω.
|
Perno fóra, lipón, ksanavgeno
sto taksídi pu léne tragudi
écho máthi vuvós na mi méno
ma na vgázo ap’ t’ agkáthia luludi
ki an to plio batárise lígo
egó méno edó ke de tha fígo.
Olépo na `chun alláksi ta chrónia
i keri na me kánun stin ákri
na pernáne i méres vagónia
pu me ftánun se ágnosta mákri
ki an tis níchtes ton póno mu pnígo
ómos méno edó ke de tha fígo.
Mes stus drómus girízo ta vrádia
ke miló sta skiliá ke stus mónus
stéko dípla tus pétrinos vráchos
ke mirázome alíthies ke pónus
me ta níchia pligés ki an anigo
méno pánta edó ke de tha fígo.
Arrostenun i léksis sto stóma
ke i nótes karfiá me tripáne
na elpízo antécho akóma
óti to avrio kalítero tha `ne
ki an to fos me to mavro tilígo
kita ime edó ke de tha fígo.
Perno fóra, lipón, ksanavgeno
sto taksídi pu léne tragudi
na charízo omorfiá epiméno
ke kardiés na chaidevo sa chnudi
ki an to plio batárise lígo
egó méno edó ke de tha fígo.
|