Μέρες με καίει ο πυρετός
και σβήνω λίγο λίγο,
κι όπως το βλέπω, απ’ τη ζωή
παντοτινά, παντοτινά θα φύγω.
Μην κλαις αγάπη μου, μην κλαις
και μην μαυροφορέσεις,
σε χέρια, κοίταξε, καλά
πάλι ξανά να πέσεις.
Φεύγω με το παράπονο,
όχι που θα πεθάνω,
μονάχα που εσένανε
από κοντά, από κοντά μου χάνω.
Μην κλαις αγάπη μου, μην κλαις
και μην μαυροφορέσεις,
σε χέρια, κοίταξε, καλά
πάλι ξανά να πέσεις.
Κάνε κουράγιο και μην κλαις
για να μ’ ευχαριστήσεις
και τη φτωχή μανούλα μου
να την παρη, να την παρηγορήσεις.
Μην κλαις αγάπη μου, μην κλαις
και μην μαυροφορέσεις,
σε χέρια, κοίταξε, καλά
πάλι ξανά να πέσεις.
|
Méres me kei o piretós
ke svíno lígo lígo,
ki ópos to vlépo, ap’ ti zoí
pantotiná, pantotiná tha fígo.
Min kles agápi mu, min kles
ke min mavroforésis,
se chéria, kitakse, kalá
páli ksaná na pésis.
Fevgo me to parápono,
óchi pu tha petháno,
monácha pu esénane
apó kontá, apó kontá mu cháno.
Min kles agápi mu, min kles
ke min mavroforésis,
se chéria, kitakse, kalá
páli ksaná na pésis.
Káne kurágio ke min kles
gia na m’ efcharistísis
ke ti ftochí manula mu
na tin pari, na tin parigorísis.
Min kles agápi mu, min kles
ke min mavroforésis,
se chéria, kitakse, kalá
páli ksaná na pésis.
|