Μες στην παγωνιά | Mes stin pagoniá

Μέσα στο κρύο στη βροχή γυρνάς κι αναστενάζεις.
Πίνεις το δάκρυ για κρασί και μεθάς,
στιγμή δεν ησυχάζεις μες στην παγωνιά.

Μα ποιος να είναι ο πόνος σου ποιο να ‘ναι το μυστικό σου;
Μήπως στα ξένα έχασες κι εσύ
τον άνθρωπό σου και γι’ αυτό πονάς;

Μήπως η μοίρα σ’ έριξε μακριά απ’ τους δικούς σου
ή άλλος πόνος πιο βαρύς
σου τυραννά το νου σου μες στην παγωνιά;

Mésa sto krío sti vrochí girnás ki anastenázis.
Pínis to dákri gia krasí ke methás,
stigmí den isicházis mes stin pagoniá.

Ma pios na ine o pónos su pio na ‘ne to mistikó su;
Mípos sta kséna échases ki esí
ton ánthropó su ke gi’ aftó ponás;

Mípos i mira s’ érikse makriá ap’ tus dikus su
í állos pónos pio varís
su tiranná to nu su mes stin pagoniá;