Μες στο σκοτάδι μες στη σούρα και στη ζάλη μου
τραβώ μονάχος βυθισμένος στην κραιπάλη μου
μες στο σκοτάδι περπατώ κι αναρωτιέμαι
πως αν για μένανε απόμεινε κανείς.
Μες στο σκοτάδι, μες στο σκοτάδι
γυρίζω μόνος σαν αλήτης σαν ρημάδι
Πάντα μπλεκόμουν και τις πράξεις μου δεν όριζα
αν θα την έχανα τι θα ‘κανα δε γνώριζα
όμως μια νύχτα ντροπιασμένη είχε φύγει
χωρίς να ξέρω που έχει πάει και που ζει.
Πως να κρυφτώ απ’ τον καημό κι από το δάκρυ μου
για όλα φταίω που σε έχασα αγάπη μου,
τώρα κατάλαβα τι ήσουνα για μένα
μα όμως έφυγες και δεν ξαναγυρνάς
|
Mes sto skotádi mes sti sura ke sti záli mu
travó monáchos vithisménos stin krepáli mu
mes sto skotádi perpató ki anarotiéme
pos an gia ménane apómine kanis.
Mes sto skotádi, mes sto skotádi
girízo mónos san alítis san rimádi
Pánta blekómun ke tis práksis mu den óriza
an tha tin échana ti tha ‘kana de gnóriza
ómos mia níchta ntropiasméni iche fígi
chorís na kséro pu échi pái ke pu zi.
Pos na kriftó ap’ ton kaimó ki apó to dákri mu
gia óla fteo pu se échasa agápi mu,
tóra katálava ti ísuna gia ména
ma ómos éfiges ke den ksanagirnás
|