|
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη
Σαν σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ’ανεβάζει
Κι έξω απ’του κόσμου τ’ όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει
Με στροβιλίζει σαν φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σαν δάκρυ
Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Κι εγώ σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ’ αγαπά
Γι’ αυτό έτσι με παιδεύει
Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
κόπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω
|
Mésa mu o aéras pu fisá
De léi na imerépsi
Mu ksesikóni tin kardiá
Ke mu skorpái ti sképsi
San spítha apó pirkagiá
Sta ípsi m’anevázi
Ki ékso ap’tu kósmu t’ óniro
Me mia sproksiá me vgázi
Me strovilízi san fteró
Sto puthená se mia ákri
Ki ístera mes sta mátia su
Me akubái san dákri
Me pái psilá ston uranó
Mu léi tóra gkremísu
Ki egó san ástro ríchnome
Ki akuo tin efchí su
Mésa mu o aéras pu fisá
Stigmí de ligostevi
Mállon trelá tha m’ agapá
Gi’ aftó étsi me pedevi
Ki ótan tu léo pia den boró
kópase na isicháso
Mu léi óso zis egó tha zo
Ki ánte na se chortáso
|
