Δώσ’ μου, χάρε, το σπαθί σου,
την καρδιά μου να τρυπήσω,
τι να την κάνω στον κόσμο τέτοια ζήση,
χίλιες φορές καλύτερα το σπίτι μου να κλείσει.
Σαν τρυπήσω την καρδιά μου
τι θα γίνουν τα παιδιά μου.
Τυραννιέμαι νύχτα μέρα
κι όμως δεν τα βγάζω πέρα,
η μαύρη αρρώστια, η φτώχεια μ’ έχουν κάψει,
και το φτωχό κορμάκι μου το έχουνε ρημάξει.
Σαν τρυπήσω την καρδιά μου
τι θα γίνουν τα παιδιά μου.
Τα παιδιά μου αντικρίζω,
μετανιώνω και δακρύζω
και δεν αντέχω να σκίσω την καρδιά μου
γιατί θα μείνουν έρημα τα δόλια τα παιδιά μου.
Σαν τρυπήσω την καρδιά μου
τι θα γίνουν τα παιδιά μου.
|
Dós’ mu, cháre, to spathí su,
tin kardiá mu na tripíso,
ti na tin káno ston kósmo tétia zísi,
chílies forés kalítera to spíti mu na klisi.
San tripíso tin kardiá mu
ti tha ginun ta pediá mu.
Tiranniéme níchta méra
ki ómos den ta vgázo péra,
i mavri arróstia, i ftóchia m’ échun kápsi,
ke to ftochó kormáki mu to échune rimáksi.
San tripíso tin kardiá mu
ti tha ginun ta pediá mu.
Ta pediá mu antikrízo,
metanióno ke dakrízo
ke den antécho na skíso tin kardiá mu
giatí tha minun érima ta dólia ta pediá mu.
San tripíso tin kardiá mu
ti tha ginun ta pediá mu.
|