Μη λυπηθείς όταν θα δεις να σβήνει κάποιο αστέρι
και παγωμένο αγέρι να δέρνει τα πουλιά.
Ούτε να κλάψεις όταν βρεις λουλούδια μαραμένα
στο χώμα πεταμένα σαν όνειρα παλιά.
Πες μου ποιος ζει χωρίς καημό
να πάω να τον ρωτήσω
που έχει ο πόνος τελειωμό
για να σε σεργιανίσω.
Σαν δεις να κλαίει ο ουρανός, θα ’ναι το παράπονό του
γι’ αυτόν που τ’ όνειρό του πέταξε στη φωτιά.
Και όταν πέσει κεραυνός, να ξέρεις πως θα κάψει
αυτόν που έχει πάψει να ψάχνει για χαρά.
Πες μου ποιος ζει χωρίς καημό
να πάω να τον ρωτήσω
που έχει ο πόνος τελειωμό
για να σε σεργιανίσω.
|
Mi lipithis ótan tha dis na svíni kápio astéri
ke pagoméno agéri na dérni ta puliá.
Oíte na klápsis ótan vris luludia maraména
sto chóma petaména san ónira paliá.
Pes mu pios zi chorís kaimó
na páo na ton rotíso
pu échi o pónos teliomó
gia na se sergianíso.
San dis na klei o uranós, tha ’ne to paráponó tu
gi’ aftón pu t’ óniró tu pétakse sti fotiá.
Ke ótan pési keravnós, na kséris pos tha kápsi
aftón pu échi pápsi na psáchni gia chará.
Pes mu pios zi chorís kaimó
na páo na ton rotíso
pu échi o pónos teliomó
gia na se sergianíso.
|