Αφού το ξέρεις πια πως δεν αδειάζω,
μ’ άλλη από σένανε ν’ ασχοληθώ,
ποιος σου ‘πε, μάνα μου, πως ξενοικιάζω
κι απ’ τον Παράδεισο πως πάω να βγω.
Μη μου είσαι μουτρωμένο και σκοτεινό,
συννεφάκι κρεμασμένο στον ουρανό,
δε σε θέλω μουτρωμένο να με κοιτάς,
κι απ’ τα μάτια, τα διαμάντια να σπαταλάς.
Τι βασανίζεσαι μ’ αυτά που λένε,
όλα είναι, μάνα μου, ψιλή βροχή,
εσύ κάνε όνειρα όσα σε καίνε
κι εγώ ξοπίσω τους βάζω ψυχή.
Μη μου είσαι μουτρωμένο και σκοτεινό,
συννεφάκι κρεμασμένο στον ουρανό,
δε σε θέλω μουτρωμένο να με κοιτάς,
κι απ’ τα μάτια, τα διαμάντια να σπα- να σπαταλάς
|
Afu to kséris pia pos den adiázo,
m’ álli apó sénane n’ ascholithó,
pios su ‘pe, mána mu, pos ksenikiázo
ki ap’ ton Parádiso pos páo na vgo.
Mi mu ise mutroméno ke skotinó,
sinnefáki kremasméno ston uranó,
de se thélo mutroméno na me kitás,
ki ap’ ta mátia, ta diamántia na spatalás.
Ti vasanízese m’ aftá pu léne,
óla ine, mána mu, psilí vrochí,
esí káne ónira ósa se kene
ki egó ksopíso tus vázo psichí.
Mi mu ise mutroméno ke skotinó,
sinnefáki kremasméno ston uranó,
de se thélo mutroméno na me kitás,
ki ap’ ta mátia, ta diamántia na spa- na spatalás
|