Στη ζωή μας όλοι ερχόμαστε γυμνοί
Ίδιο τέλος μας ορίζει και αρχή
Μα είναι κάποιοι από μας, οι ζητιάνοι της χαράς
Μη σταματάς, στους ανθρώπους να δίνεις βοήθεια
Μην προσπερνάς, μη φοβάσαι να δεις τα συντρίμμια
Κι αν τη ζωή την πληγώνει συχνά η αλήθεια
Μη σταματάς, μη σταματάς
Όσα έχεις τόσα έχω, αδερφέ
Μα είναι κι άλλοι που δε γέλασαν ποτέ
Ειν’ το βλέμμα τους θολό, και σηκώνουνε σταυρό
Μη σταματάς, στους ανθρώπους να δίνεις βοήθεια
Μην προσπερνάς, μη φοβάσαι να δεις τα συντρίμμια
Κι αν τη ζωή την πληγώνει συχνά η αλήθεια
Μη σταματάς, μη σταματάς
Κι αν τη ζωή την πληγώνει συχνά η αλήθεια
Μη σταματάς, μη σταματάς
Κι αν τη ζωή την πληγώνει συχνά η αλήθεια
Μη σταματάς, μη σταματάς
Μη σταματάς, μη σταματάς, μη σταματάς
|
Sti zoí mas óli erchómaste gimni
Ίdio télos mas orízi ke archí
Ma ine kápii apó mas, i zitiáni tis charás
Mi stamatás, stus anthrópus na dínis voíthia
Min prospernás, mi fováse na dis ta sintrímmia
Ki an ti zoí tin pligóni sichná i alíthia
Mi stamatás, mi stamatás
Όsa échis tósa écho, aderfé
Ma ine ki álli pu de gélasan poté
In’ to vlémma tus tholó, ke sikónune stavró
Mi stamatás, stus anthrópus na dínis voíthia
Min prospernás, mi fováse na dis ta sintrímmia
Ki an ti zoí tin pligóni sichná i alíthia
Mi stamatás, mi stamatás
Ki an ti zoí tin pligóni sichná i alíthia
Mi stamatás, mi stamatás
Ki an ti zoí tin pligóni sichná i alíthia
Mi stamatás, mi stamatás
Mi stamatás, mi stamatás, mi stamatás
|