Μην κλαις και μη σε τρώει ο καημός
εγώ δε γίνομαι Θεός που τιμωράει,
μην κλαις, είμ’ ένας άνθρωπος απλός
που τον πονάει ο χωρισμός και σ’ αγαπάει.
Σε συγχωρώ γιατί δεν είμ’ ο αναμάρτητος,
γιατί δεν είμαι ο αλάθητος, σε συγχωρώ,
σε συγχωρώ γιατί κοντά μου ξαναγύρισες,
φτάνει συγγνώμη που μου ζήτησες,
σε συγχωρώ, μην κλαις.
Μην κλαις, δε θέλω ν’ απολογηθείς,
εγώ δεν είμαι δικαστής να σε δικάσω,
μην κλαις, δε θέλω τίποτα να πεις,
θέλω στα μάτια να με δεις, να σ’ αγκαλιάσω.
Σε συγχωρώ γιατί δεν είμ’ ο αναμάρτητος,
γιατί δεν είμαι ο αλάθητος, σε συγχωρώ,
σε συγχωρώ γιατί κοντά μου ξαναγύρισες,
φτάνει συγγνώμη που μου ζήτησες,
σε συγχωρώ, μην κλαις.
|
Min kles ke mi se trói o kaimós
egó de ginome Theós pu timorái,
min kles, im’ énas ánthropos aplós
pu ton ponái o chorismós ke s’ agapái.
Se sigchoró giatí den im’ o anamártitos,
giatí den ime o aláthitos, se sigchoró,
se sigchoró giatí kontá mu ksanagirises,
ftáni singnómi pu mu zítises,
se sigchoró, min kles.
Min kles, de thélo n’ apologithis,
egó den ime dikastís na se dikáso,
min kles, de thélo típota na pis,
thélo sta mátia na me dis, na s’ agkaliáso.
Se sigchoró giatí den im’ o anamártitos,
giatí den ime o aláthitos, se sigchoró,
se sigchoró giatí kontá mu ksanagirises,
ftáni singnómi pu mu zítises,
se sigchoró, min kles.
|