|
Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα να σε ιδούν μες το πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια.
Κοίτα, με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα των Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα,
ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πώ ‘χει,
που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη ‘ναι κρυμμένα.
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου
κι ευθύς εγώ του Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα ‘χει η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.
|
Mitéra, megalópsichi ston póno ke sti dóksa
ki an sto krifó mistírio zun pánta ta pediá su
me logismó ke m’ óniro, ti chári échun ta mátia,
ta mátia tuta na se idun mes to panérmo dásos,
pu ksáfnu su trigirise t’ athánata podária.
Kita, me fílla tis Labrís, me fílla ton Oaióne!
To theikó su pátima den ákusa, den ida,
atárachi san uranós m’ óla ta kálli pó ‘chi,
pu méri tósa fenonte ke méri ‘ne krimména.
Allá, Theá, den iboró n’ akuso ti foní su
ki efthís egó tu Elliniku kósmu na ti charíso;
Dóksa ‘chi i mavri pétra tu ke to kseró chortári.
|
