Δικοί σου άνθρωποι που ήξερες καλά
και που τους στάθηκες εκεί που στο ζητήσαν,
τώρα στα δύσκολα χαθήκαν ξαφνικά
άλλαξαν δρόμο και τη πλάτη σου γύρισαν.
Και κάποια δώρα που σου ‘στείλε η ζωή
και τα προσπέρασες χωρίς καν να κοιτάξεις,
τώρα γυρεύεις να τα βρεις απ’ την αρχή
μου λες αξίζουνε τον κόπο να τα ψάξεις.
Αλλάζουν όλα και γυρνούν μες στον καιρό
τ’ αγγίζεις σήμερα και χάνονται για πάντα.
Μα εγώ σου είπα μια φορά πως θα ‘μαι εδώ
κι αφού στο είπα μια φορά θα ‘ναι για πάντα.
Θα ‘ναι μια για πάντα…για πάντα,
Θα ‘μαι εδώ για πάντα!
Οι μουσικές που σου μιλήσαν στη καρδιά
και τις τραγούδαγες χορεύοντας στον δρόμο,
τη νύχτα έρχονται όνειρα, στοιχειά
και σου ξυπνάνε όσα κοίμισες στον χρόνο.
Θα ‘ναι μια για πάντα…για πάντα,
Θα ‘μαι εδώ για πάντα!
|
Diki su ánthropi pu íkseres kalá
ke pu tus státhikes eki pu sto zitísan,
tóra sta dískola chathíkan ksafniká
állaksan drómo ke ti pláti su girisan.
Ke kápia dóra pu su ‘stile i zoí
ke ta prospérases chorís kan na kitáksis,
tóra girevis na ta vris ap’ tin archí
mu les aksízune ton kópo na ta psáksis.
Allázun óla ke girnun mes ston keró
t’ angizis símera ke chánonte gia pánta.
Ma egó su ipa mia forá pos tha ‘me edó
ki afu sto ipa mia forá tha ‘ne gia pánta.
Tha ‘ne mia gia pánta…gia pánta,
Tha ‘me edó gia pánta!
I musikés pu su milísan sti kardiá
ke tis tragudages chorevontas ston drómo,
ti níchta érchonte ónira, stichiá
ke su ksipnáne ósa kimises ston chróno.
Tha ‘ne mia gia pánta…gia pánta,
Tha ‘me edó gia pánta!
|