|
Αρχή ήτονε πολλά μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,
μα το μικρό με τον καιρό εγίνηκε μεγάλο.
Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά μ’ έβανεν εις τα βάθη,
κι ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άθη.
Μια κάποια λίγη πεθυμιά ξεσήκωσε το νου μου
και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:
Τούτες την πεθυμιά πετού, στον ουρανό την πάσι
κι όσο σημώνου τση φωτιάς, τσι καίγει εκείν’ η βράση.
Και πάραυτας γκρεμνίζομαι, απείς φτερά δεν έχω,
γιατί ήφηκα τα χαμηκά και τα ψηλά ξετρέχω,
και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε θέλει να μου λείψη,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη,
και πάλι βρίσκω τη φωτιά, πάλι ξανακεντά με
κι απ’ τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχνει χάμαι.
|
Archí ítone pollá mikrí ki áfanti díchos állo,
ma to mikró me ton keró eginike megálo.
Ki agália agália i pethimiá m’ évanen is ta váthi,
ki íkame rízes ke kladiá, vlastus ke fílla ki áthi.
Mia kápia lígi pethimiá ksesíkose to nu mu
ke dio fteruges íkame mésa tu logismu mu:
Tutes tin pethimiá petu, ston uranó tin pási
ki óso simónu tsi fotiás, tsi kegi ekin’ i vrási.
Ke páraftas gkremnízome, apis fterá den écho,
giatí ífika ta chamiká ke ta psilá ksetrécho,
ke páli ekini i pethimiá de théli na mu lipsi,
páraftas káno álla fterá, páli petó sta ípsi,
ke páli vrísko ti fotiá, páli ksanakentá me
ki ap’ ta psilá pu vrískome me ksanaríchni cháme.
|
