Φεύγουν της χαράς τα φεγγάρια μακριά,
κλείνουν τα φτερά και φεύγουν,
σβήνουν στ’ ανοιχτά διψασμένα πουλιά,
χάνοντ’ αργά σ’ ένα μαύρο καθρέφτη.
Γίναν πληγές και σιωπές οι στιγμές,
στους δρόμους αμίλητα μάτια,
γίναν πληγές και γυαλιά οι στιγμές,
παντού σκοτεινές διαδρομές.
Μα μια στάλα φως σε μια γωνιά θα περιμένει,
νύχτα παγωμένη, με τον ήλιο σβηστό,
μια σταγόνα φως, θ’ ανάψει πάλι όλα τ’ αστέρια,
θα ‘ρθουν καλοκαίρια μ’ ένα κύμα ζεστό.
Χρόνια σαν φωτιά, όλο αγκάθια και σκουριά,
τρύπια τα σκαλιά του κόσμου,
πήραν, αν το θες, πεινασμένες αφορμές.
τ’ αύριο, ποτάμι βαθύ και κρυμμένο.
Γίναν πληγές και σιωπές οι στιγμές,
αδειάσαν του ονείρου τα μάτια,
γίναν πληγές και γυαλιά οι στιγμές,
γυρνάν οι σελίδες κενές.
Μα μια στάλα φως σε μια γωνιά θα περιμένει,
νύχτα παγωμένη, με τον ήλιο σβηστό,
μια σταγόνα φως θ’ ανάψει πάλι όλα τ’ αστέρια,
θα ‘ρθουν καλοκαίρια μ’ ένα κύμα ζεστό.
Μια σταγόνα φως.
|
Fevgun tis charás ta fengária makriá,
klinun ta fterá ke fevgun,
svínun st’ anichtá dipsasména puliá,
chánont’ argá s’ éna mavro kathréfti.
Ginan pligés ke siopés i stigmés,
stus drómus amílita mátia,
ginan pligés ke gialiá i stigmés,
pantu skotinés diadromés.
Ma mia stála fos se mia goniá tha periméni,
níchta pagoméni, me ton ílio svistó,
mia stagóna fos, th’ anápsi páli óla t’ astéria,
tha ‘rthun kalokeria m’ éna kíma zestó.
Chrónia san fotiá, ólo agkáthia ke skuriá,
trípia ta skaliá tu kósmu,
píran, an to thes, pinasménes aformés.
t’ avrio, potámi vathí ke krimméno.
Ginan pligés ke siopés i stigmés,
adiásan tu oniru ta mátia,
ginan pligés ke gialiá i stigmés,
girnán i selídes kenés.
Ma mia stála fos se mia goniá tha periméni,
níchta pagoméni, me ton ílio svistó,
mia stagóna fos th’ anápsi páli óla t’ astéria,
tha ‘rthun kalokeria m’ éna kíma zestó.
Mia stagóna fos.
|