Μονάχη μου μες στη ζωή
πάντοτε περπατάω
μα δεν το βρίσκω το σκαλί
για ν’ ακουμπήσω το κορμί
γιατί πολύ πονάω.
Σε μένα δεν ταιριάζουνε
γέλια χαρές λουλούδια
παρά μονάχα δάκρυα
και θλιβερά αχ, τραγούδια.
Στα δάση μέσα τριγυρνώ
κι όλο φαρμάκια πίνω
και στο δενδρί που θα σταθώ,
μόλις τ’ αγγίξω το φτωχό
μαραίνεται κι εκείνο.
Σε μένα δεν ταιριάζουνε
γέλια χαρές λουλούδια
παρά μονάχα δάκρυα
και θλιβερά αχ, τραγούδια.
|
Monáchi mu mes sti zoí
pántote perpatáo
ma den to vrísko to skalí
gia n’ akubíso to kormí
giatí polí ponáo.
Se ména den teriázune
gélia charés luludia
pará monácha dákria
ke thliverá ach, tragudia.
Sta dási mésa trigirnó
ki ólo farmákia píno
ke sto dendrí pu tha stathó,
mólis t’ angikso to ftochó
marenete ki ekino.
Se ména den teriázune
gélia charés luludia
pará monácha dákria
ke thliverá ach, tragudia.
|